Epileptički napad
Napad podrazumeva intermitentnu paroksizmalnu, kratkotrajnu i stereotipnu izmenu motorne aktivnosti, senzibiliteta, ponašanja, emocija ili svesnosti uzrokovana abnormalnom električnom hipersinhronom hiperaktivnošću grupe neurona. Simptomi koji se pri tom javljaju su raznovrsni i zavise od dela mozga koji je obuhvaćen pražnjenjem
Učestalost
Epilepsija je česta bolest od koje boluje oko 1% ukupne populacije. Učestalost izolovanog spontanog epileptičkog napada bilo kada u životu je 3%, a provociranih epileptičkih napada oko 5%. Incidencija je najveća u prvoj godini života i kod starijih od 60 godina.
Uzrok nastanka
Epileptički napadi se javljaju usled gubitka ravnoteže između ekscitatornih i inhibitornih mehanizama u CNS-u. Oni se češće javljaju ukoliko su bolesnici izloženi provokativnim faktorima. Česti provokacioni faktori su deprivacija spavanja, korišćenje alkohola, hormonske izmene vezane za početak menstruacije ili upotreba nekih medikamenata.
Simptomi
Ukoliko se neki simptom javi paroksizmalno (naglo), spontano (neprovocirano i neočekivano), traje relativno kratko (minuti), praćen je postiktalnim umorom i ponavlja se na stereotipan način, onda se sa velikom verovatnoćom postavlja kvalitativna klinička dijagnoza epilepsije.
Najčešći simptomi su:
-pomućenje ili gubitak svesti
-konvulzije
-mioklonizmi ritmički treptaji
-epigastrična aura
Dijagnoza
EEG je najvažniji dopunski dijagnostički postupak. Normalan interiktalan EEG nikako ne isključuje dijagnozu epilepsije. Indikovani su snimci mozga kompjuterizovanom tomografijom ili sa većom preciznošću magnetskom rezonancom.
Neepileptički napad
Podrazumeva paroksizmalnu i stereotipnu izmenu motorne aktivnosti, senzibiliteta, ponašanja ili svesnosti koja nije posledica abnormalne električne hiperaktivnosti neurona. Obuhvata sinkope, intoksikacije, hipoglikemiju, narkolepsiju, tranzitorne ishemijčke atake i druga stanja koja se razmatraju u diferencijalnoj dijagnozi epileptičkog napada.
Klasifikacija epileptičkih napada
Fokalni (parcijalni) napadi:
-jednostavni parcijalni
-kompleksni parcijalni
-sekundarni generalizovani
Generalizovani napadi:
-apsansni (tipični,atipični)
-mioklonički
-klonički
-tonički
-toničko-klonički
-atonički
Generalizovani napadi
Apsansni napadi
Ishodište napada je od samog početka bilateralno.Krucijalna karakteristika tipičnih apsansnih napada je iznenadni početak, prekid započete aktivnosti, i ukočen, prazan pogled, sa lakom devijacijom pogleda put gore. Napad traje od nekoliko sekundi do nekoliko desetina sekundi.
Toničko - klonički napadi
Predstavljaju najčešći tip generalizovanog napada. Iz istorijskih razloga se još uvek koristi termin grand mal napad.Može da počne kao parcijalni napad koji napreduje do velikog napada (sekundarni GTK) ili da od početka počne kao veliki napad (primarni GTK).
Toničko - klonički napad, Veliki ili Grand mal napad
Bolesnik gubi svesti a istovremeno počinju jake toničke kontrakcije svih mišića, često sa krikom, ječanjem ili produženim ekspiratornim stridorom. Disajni pokreti prestaju, javlja se cijanoza, često ugriz jezika, krvava pena na ustima i nevoljno umokravanje. Tonička faza traje od nekoliko do 40-tak sekundi, posle čega tonički grč popušta i slede klonički grčevi u trajanju od 30-tak sekundi do nekoliko minuta. Na kraju svi grčevi prestaju, a pacijent zaostaje u komi, u stanju dubokog, ubrzanog i čujnog disanja. Pacijent se budi ili zaostaje ustanju konfuznosti sa mogućim automatizmima, a potom se razbistrava, uz osećaj izrazite malaksalosti i opšte slabosti.
Parcijalni napadi
Parcijalni napadi se u zavisnosti od stepena očuvanosti (odnosno pomućenosti) svesti dele na jednostavne i kompleksne. Simptomi jednostavnog napada obuhvataju grčeve delova tela (posebnu retku grupu čine Džeksonovi napadi), poremećaj govora, autonomne, vegetativne, afektivne, kognitivne ili psihičke fenomene, somatosenzorne, vizuelne, auditivne, olfaktivne ili gustativne iluzije ili halucinacije, ili njihovu kombinaciju.
Epileptički status
Epileptički status predstavlja najteže stanje u epileptologiji i podrazumeva stanje u kome je epileptička aktivnost prisutna tokom 30 minuta ili duže. Kod 65-75% bolesnika etiologija statusa može da se utvrdi (simptomatski statusi) dok kod preostalih 25-35% ostaje nepoznat (kriptogeni statusi).
Antiepileptici su najčešće korišćena metoda za lečenje epilepsije
U proseku 80% osoba sa epilepsijom može da kontroliše svoje napade lekovima, što znači, da spreči napade i da živi normalnim životom. U te svrhe koriste se tzv. antiepileptici. Međutim, kod izvesnog broja osoba, napadi se nastavljaju i pored odgovarajuće sprovedenog lečenja. Ovakve osobe svoje napade mogu sprečiti hirurškim lečenjem.
Poznato je da epileptični napadi oštećuju mozak pa je od izuzetne važnosti početi na vreme sa terapijom. Lečenje se započinje obradom pacijenata od strane neurologa-epileptologa. Osobe sa epilepsijom treba da znaju da se u oko 70% slučajeva postiže potpuna kontrola napada. Uspeh izostaje ako se lekovi neredovno koriste i ne na način na koji je to propisano.
Alternativne metode lečenja epilepsije
Pored klasičnih metoda postoje i one alternativne. U alternativne metode lečenja spadaju joga, meditacija, aromaterapija, akupunktura i uopšte sve tehnike koje dovode do mentalne i telesne relaksacije. Jako je važno da se o ovakvim metodama lečenja obavesti neurolog-epileptolog, kao i to da se nastavi sa kontinuiranom upotrebom medicinskih lekova, antiepileptika.
Poznato je da neki pacijenti sa epilepsijom mogu da odgovarajućim motornim ili psihloškim manevrima odlože ili ublaže epileptični napad. Radi se o psihološkim-bihejvioralnim metodama lečenja koje u osnovi imaju neurobiološku osnovu i podrazumevaju nefarmakološki pristiup lečenju epilepsija. Tu spadaju tehnike relaksacije i psihodinamska psihoterapija.
Prilikom infekcije virusom Mumpsa (virus zaušaka) može nastati i infekcija i zapaljenje moždanica (meningitis).
Uzrok nastanka
Izazivač je virus Mumpsa, RNK virus koji pripada rodu Paramyxovirusa a porodici Paramyxoviridae, neotporan u spoljašnjoj sredini. Rezervoar virusa je čovek. Izvor infekcije je sekret iz nosa i ždrela obolele osobe, mada se izlučuje i urinom. Put prenošenja je kapljični ili direktan kontakt sa obolelom osobom. Visoko je kontagiozna bolest i veliki značaj u prenošenju imaju inaparentni oblici bolesti, koji se javljaju u 80% slučajeva.
Klinička slika
Može se javiti pre otoka parotidnih žlezdi, može i istovremeno ali je najčešće oko 10. dana posle povlačenja parotitisa (zauške). Ponekad može biti jedina klinička manifestacija mumps infekcije. Početak bolesti je nagao sa povišenom telesnom temperaturom, glavoboljom i povraćanjem. Pri pregledu bolesnika prisutni su meningealni znaci, adinamija i opšti infektivni sindrom. Bolest traje 3 - 4 dana, a zatim dolazi do postepenog pada temperature i povlačenja meningealnih znakova.
Dijagnoza
Postavlja se na osnovu epidemioloških podataka, kliničke slike i seroloških ispitivanja. Krvna slika ukazuje na virusnu infekciju, amilaze u serumu i urinu su povišene, a moguća je i izolacija virusa na primarnim ćelijskim kulturama. Virus se izoluje iz pljuvačke, urina, likvora. Prilikom lumbalne punkcije dobija se bistar likvor čiji citološki i hemijski nalaz odgovara seroznom meningitisu. Identifikacija se vrši serološkim testovima: ELISA, RVK, RIH, imunoflorescencija.
Lečenje
Mumps meningitisi se leče rehidratacionom, simptomatskom i vitaminskom terapijom.
0 komentari:
Objavi komentar